Cerca nel blog

domenica 30 agosto 2009

Sienda Andrea Parodi Elena Ledda

Sienda

Quandu sta notte a fignà
e su ancun u risplendià
mi sajò chi che pensu a ti...
...duvve.....

Ti ses cuada, prenda mia,
ti ses arresa, sienda mia
e deo so innoe, pensende a tie
duvve..duvve u sajà u me amur?

Ti ses cuada, sienda mea
ti ses arresa istella mea,
como deo so pensende a tie.

In sa tristessa, deo so innoe
in su dolore, deo so innoe
at essere mezu umpare a tie
Ue...
in sa tristessa, deo so innoe.

Ue ses andende anima mea
sutt'e su sole o s'umbra 'eo
a leare durches melodias.

Ti ses cuada, sienda mea
ti ses arresa istella mea,
como deo so pensende a tie,
in sa tristessa, deo so innoe.

Tesoro

Quando questa notte finirà
E il sole ancora risplenderà
Io sarò qui a pensarti…
…dove…

Ti sei nascosta,gioia mia
Ti sei arresa,amore mio
E io son qui,che penso a te
Dove…dove sarà il mio amore?

Ti sei nascosta amore mio
Ti sei arresa stella mia
Ora io sto pensando a te

Nella tristezza,io sono qui
Nel dolore,io sono qui
Sarà meglio insieme a te
Dove…
Nella tristezza,io sono qui

Dove stai andando anima mia
Sono sotto il sole o nell’ombra
A innalzare dolci melodie

Ti sei nascosta amore mio
Ti sei arresa stella mia
Ora io sto pensando a te
Nella tristezza,io sono quì

venerdì 28 agosto 2009

Per Renato

Renato io non ti ho conosciuto ma avresti la mia età al tuo posto io, chiunque, purtroppo...solo un momento di silenzio per te...io ci sono e tu lo sai, sta sera a Roma sarai in mezzo a noi nella piazza di fronte alla chiesa di San Paolo...sempre uniti contro la violenza, sempre uniti contro le ingiustizie, Resistenza!!!

martedì 25 agosto 2009

Rinascerò...

Etoy cansada de llorarme, de pensar siempre a las mismas cosas, de ententar de extirpar el amor que tengo adentro...tanto sigue a permanecer allì...tengo que empenzar desde mi misma...como hace un año, tenia objetivos que han fallecidos...bien, ahora tengo que buscarne otros...antes de todo me estoy abriendo a las personas, tengo claro en mi cabeza que nunca me nececita otro amor...si no tanto amor para mi misma y empenzar a entender como puedo volver invertarme la vida, he titubeado demasiado, demasiada apatìa, y tengo que agarrarme a otro pensamiento feliz: el corazon maravilloso de mis amigos...OS QUIEROOOOOOOOOOOO!
He empenzado un percurso interior, pero va mas lento, pero ha empenzado, empenzo a conocer gente nueva y a entender en practica la belleza del amistad entre hombres y mujers, a vece solo teorìa no està suficiente...se por cierto lo que no quiero para mi, y es ya demasiado...estuve una continua queja, que se quejaba y lloraba...pero yo soy una luchadora, aunque la muerte por amor es la mas dificil que me ha occurido...tengo que adelantarme...tengo que volver a inventarme la vida...y mientras busco mi misma, me podrè a la prueba , algunos objetivos ya los tengo en mi cabeza, sobre otros tengo reflexionar...pensaba de acercarme al restauro, pero aunque sea maravilloso aisla del mundo, y yo tengo que saborearlo y descubrirlo...por eso se aceptan aconsejos :)
Claro que despues selecionaria yo...
Os quiero tambien a vosostros que dejais vuestras huellas en este rinconcito...que no me conoceis pero me donais demasiado...estoy cansada de ser apatica, de que no meretezco la felicidad...ha llegada la haora de cambiar pero de verdad, empenzerè ad hacer practica con mi nuevas alas que he tenido demasiado tiempo paradas :)


Mi sono rotta di piangermi addosso, di pensare sempre alle stesse cose, di provare a estirpare l'amore che ho dentro...tanto ci rimane...devo riprendere da me...come un anno fa, avevo degli obbiettivi, sono falliti, bene, ora se ne trovano di nuovi...inanzitutto mi sto aprendo alle persone, ho chiaro in testa che non mi serve un altro amore...se no tanto amore per me stessa e iniziare a capire come posso reinvertarmi la vita, ho tentennato troppo, troppa apatia, e devo riaggrapparmi ad un pensiero felice: il cuore meraviglioso delle mie amicizie....VI AMOOOOOOOOOOOOOO!
Ho iniziato un percorso interiore, ma va a rilento, però ho iniziato, inizio a conoscere nuove persone, e capire anche in pratica la bellezza delle amicizie tra uomo e donne, alle volte solo la teoria non basta...so di certo cosa non voglio per me, ed è tanto...stavo diventando una continua lagna, lamentosa e piagnucolosa, ma io sono una che combatte...anche se la morte d'amore è la più dura che io abbia mai provato, devo andare avanti...devo reinventarmi la vita...e mentre cerco me stessa mi metterò alla prova, qualche obbiettivo l'ho già fissato mentalmente, su altri dovrò ragionarci...pensavo di avvicinarmi al restauro, ma per quanto bello e affascinante è sempre qualcosa che mi tiene isolata dal mondo, ma io devo assaporarlo e scoprirlo...per cui si accettano suggerimenti :) Poi ovviamente io farò la mia accurata selezione...
Voglio bene anche a voi che lasciate le votre impronte in questo spazio, che nemmeno mi conoscete e mi date veramente tanto...
sono stanca di essere apatica e di pensare di non meritarmi la felicità...è giunta ora di cambiare ma veramente, inizierò a fare pratica sulle ali che ho tenuto per troppo tempo ferme :)


lunedì 24 agosto 2009

Corazon espinado


Como espinas clavadas en el corazon, que me hacen sangrar de dolor...corazon agotizante...

Come spine conficcate nel cuore, que mi fanno sanguinare di dolore, cuore agonizzante...


venerdì 21 agosto 2009

Un amore incompreso

E' quasi una legge della natura non scritta, genitori e figli non si capiscono...eppure darebbero l'anima, la vita, gli uni per altri...è sempre la stessa storia, diverse generazioni, proiezione di desideri non soddisfatti sulla propria pelle verso figli, come un riscatto che si sente dovuto ...e molto di più...errare per amore... amando sbagliando...difficile da capire e o da accettare perchè noi figli pretendiamo tanto dai nostri genitori, e loro da noi...

E' un periodo strano per me...sento un forte istinto materno...ma non sento ora l'esigenza di un figlio...la famiglia è quanto di più importante esista per me...eppure anche i miei non mi hanno mai capita...e ora avrei voglia di una famiglia tutta mia...ma non è ancora il momento...darei loro quello che io non ho avuto...ma prima di tutto darò a loro una madre che sta serena con se stessa...perchè questo è il punto, ora non lo sono...o almeno non come vorrei...

Un bimbo non capisce perchè i genitori non hanno voglia di prendersi cura di lui... si sentono sbagliati, si sentono insicuri a vita, si sentono senza protezioni...cosa dire poi quando si sovvertono i ruoli...i figli che fanno da genitori ai genitori...

Es casi una ley de la naturaleza no escrita, padres y hijos no se entiendon...y sin embar darian el alma, la vida, unos por los otros...es siempre la misma historia, diferentes generaciones, se proyectan los deseo sueños irelalizados sobres ellos, como un rescate que se siente debido...y mucho mas...errar por amor...amando errando...dificil de entender o de acptar por que nosostros hijos exigimos mucho de nuesto padres tan como ellos de nosostros...

Es un perido particular para mi, siento fuerte el istinto de madre, aunque no tengo la nececità de un hijo...la familia es lo que mas cuenta en la vida para mi...y tambien mis padre nunca me han entendido...y ahora queria mucho una familia todo mia...aun no es el momento justo...daria a ellos lo que yo nunca he tenido...pero antes de todos lo que daria es una mama que està serena con si misma, eso es, haora no lo soy, por lo menos no como queria...

Un nene no entiende el porque los padres no tienen gana de cuidarse de ello...se siente errados, se sienten siempre enseguros, se sienten si protecion...que decir de cuando se subverten los rolos...los hijos que hacen de padres a sus padres...

lunedì 17 agosto 2009


Siamo equilibristi che stanno su altalene, che scavalcano muri, che calpestano scale, che scivolano su montagne russe di piacere, che riposano su campi di fiori, respirano erba e vivono d'amore...
14.08.09

Somos equilibristas che estan sobre columpios, que sobrepasan paredes, que pisotean escaleras, que deslizan sobre montañas rusas de placer, que descansan sobre campos de flores, respiran hierba y viven de amor...
14.08.09

giovedì 13 agosto 2009

Stanotte ho sognato...

Stanotte ho sognato che...
"sono arrivata, ho seguito l'impulso del cuore, non potrei permettermelo, ma per te farei di tutto, sono in albergo...vieni da me, anche solo per un abbraccio quando stai male, per piangere e urlare di dolore, ma insieme...anche senza parole, pur di averti accanto...io ci sono, io esisto, io sono reale...vieni la notte di nascosto, come un adolescente che sfugge al controllo dei genitori...vieni, dormi al mio fianco, rimmarrò sveglia io, come quelle volte che rimanevo a guardarti...e mi chiedevo se fosse tutto reale..."


Anoche he soñado que...
"he llegado, he escuchado el impuje del corazon, no podia permitidmelo, pero para ti harè de todo, estoy en el hotel...vente pa' mi, aunque solo para un abrazo cuando estas mal, para llorar y gritar de dolor, pero juntos...aunque sin palabras, solo para tenerte cerca...yo estoy, yo existo, yo soy real...vente por la noche a escondidas, como un adolescente que descapa del control de sus padres...vente, duerme a mi lado, estarè despierta yo, como aquellas veces que lo hacia para mirarte...y me pregutaba si fuerta todo real..."

mercoledì 12 agosto 2009

Sono reale o sono virtuale...


Como manos que secan con su toque las flores, como huracànos que eliminan y destruyen todo lo que encuentran, como cuando uno esta asi mal de non sentirse listo para abrir las puertas al sol, pero por la tentacion lo hace y se para encadenado por su luz desalumbrante...demasiado bello para ser real, demasiado bello para ser para mi....y en un rato demoler todo y volver a caer en lo oscuro a que un tiempo fuera acostumbrado, pero sin poder vivir sin aquella luz desalumbrante...
Come mani che seccano al tocco fiori, come uragani che spazzano via e distruggono quello che incontrano, come quando uno sta così male da non sentirsi pronto ad aprire le porte al sole, ma tentato lo fa e rimane incantenato dal suo bagliore...troppo bello per essere reale, troppo bello per essere per me...e in un attimo rovinare tutto e ricadere nel buoio al quale si era abituati, ma senza poter più fare a meno di quel bagliore...

martedì 11 agosto 2009



Ispirati dal post di Nero_catrame
Buio è quel tormento che ovunque ci portiamo dentro, buio, fa tanto buio dove ogni tanto cadiamo e con le unghie graffiamo, lottiamo, cerchiamo di uscire...ma noi ci percepiamo anche li, sentiamo le nostre prensenze forti, il crescere del nostro desiderio, non occorre vederci ne sfiorarci per sentire quanto desiderio cresca in noi...e io non ti lascerò perdere nel cammino oscuro, no, come hai fatto tu, e io non dimentico...sarò li in quel sentiero tortuoso ad aspettare che scali quei gradini, vedrai c'è la farai, c'è la faremo, e io non mi stanco ti attenderti, perchè l'amore è fatto di attese, perchè amore è anche comprensione, perchè amore è anche esserci comunque ovunque, esserci...
04.08.09
Inspirados por este post del blog de Nero_catrame
Oscuro es aquel tormento que nos traemos adentro en cualquiera lugar, oscuro, es tanto oscuro donde de vez en cuando nos caìamos y con las uñas arañamos, luchamos, ententamos de salir...pero nos percibimos tambien allì, sintimos fuertes la nuestas presencias, el crecer de nuestro deseo, no nececita veernos ni rozarnos para sentir cuanto deseo crece adentro de nosostros... y yo no te dejerè perdirte en el camino oscuro, no, como has hecho tu, y yo no olvido...serè allì en aquel sendero abruto ad esperar que escales aquellos peldaños, veras tu podras, podremos, y no me canso de esperarte, porque el amor es hecho de esperas, porque el amore es tambien comprension, porque amor es tambie estar de cualquier modo en cualquiera lugar, estar...
04.08.09

sabato 8 agosto 2009


Ocupar la mente para romper la velocidad de mi pensamientos, aquellos pensamientos que me abarrotan, que no me dejen en paz, que me hacen sentir mal, que vencen mi velocidad de hacer, de hacer mas cosas juntas, mi amiga còmplice se llama lectura...es una verdadera manà llovida desde el cielo...me apacigua, para mis remolinos de pensamientos , ralentiza el latido de mis emociones, que se mueven como eloncuencidas, a veces asi fuertes de quitarme incluso el aliento ...y cada dia me impongo, entento, de vivir el hoy dia, con el objetivo de estar bien con mi misma...

"La locura es la unica cura por la demencia, no la normalidad:

me lo han enseñado las piedras. Se pierdian algunos amigos. Se encuentran nuevos. No hay solo niños con piedras,

algunas estan asi ligeras que os ayudan a traernos las nuestras, algunos tienen diferentes piedras, asi nos hechamos una manos, al restaurante llevo las tuyas, en el coche tu llevas los myas. Y se reiamos. Dejar a fueras nuestras piedras y

mostrarlas a los otros es de repente comico. Algunas veces tragico, entonces se llora, tal vez abrazados, tal vez desde solos. Vive. Y vive tambien las piedras. Y aun se puede caer a trozitos..."

Occupare la mia mente per spezzare la velocità dei miei pensieri, quei pensieri che mi affollano, che mi fanno stare male, che non mi danno tregua...che superano persino la mia velocità nell'agire di fare più cose contemporaneamete...la mia amica alleata, si chiama lettura, è una vera manna piovuta dal cielo, mi rasserena, placa il mio vortice, rallenta il battito delle mie emozioni, che si muovono all'impazzata alle volte così forte da levarmi persino il fiato...e giorno dopo giorno mi impongo, cerco, tento di vivere l'oggi, con l'obbiettivo di stare bene con me stessa...

" La follia è l'unica cura alla pazzia, non la normalità:

me l'hanno insegnato i sassi. Si perdono degli amici. Se ne trovano di nuovi. E mica tutti sono bambini coi sassi, certi sono così leggeri che vi aiutano a portare i vostri sassi, certi hanno sassi diversi, così ci si dà una mano a vicenda, al ristorante porto i tuoi, in macchina tu porti i miei. E si ride. Tirare fuori i propri sassi e mostrarli agli altri è spesso comico. Certe volte tragico, allora si piange, magari abbracciati, magari ognuno per conto suo. Vivi. E vivi anche i sassi. E si può anche andare a pezzi..."


lunedì 3 agosto 2009


Carezze, come di soffici petali, che scorrono nella mia pelle, i tuoi pensieri amore... come denso e dolce miele che corposo scorre, percorre, invade il mio corpo, trapassando la mia anima a colpi di suavi batticuori...
04.06.09

Caricias, como mullidos pétalos, que fluyen en mi piel, tus pensamientos amor... como espeso y dulce miel que corre, recorre, invade mi cuerpo, penetrando mi alma a soplos de suaves latidos de corazon... 04.06.09

Precisazioni

Questo blog non è una testata giornalistica in quanto viene aggiornato senza alcuna periodicità. Non può pertanto considerarsi un prodotto editoriale ai sensi della legge n° 62 del 7.03.2001.

L'autore del blog non è responsabile del contenuto dei commenti ai post, nè del contenuto dei siti "linkati".

Buona lettura e buon divertimento!